เรื่องเสียว ครูห้องคอมของนิด “โอ้วววว…ครู…หนูเสียววววว”ฉันนิด อายุ 18 ปีตอนนี้เรียนทำอาหารอยู่ที่โรงเรียนอาชีวะ ในเมือง ด้วยครอบครัวเป็นคนต่างอำเภอ แล้วอำเภอที่ฉันอยู่ก็ไกลออกไปจากโรงเรียนหลายสิบกิโล ฉันเลยต้องย้ายมาอยู่หอตั้งแต่เข้าเรียนจนถึงตอนนี้ ซึ่งใกล้จะจบ ต้องเร่งทำโปรเจคนั้นนี่มากมาย แม่ฉันก็โทรมาหาบ้างเป็นครั้งคราว เพราะโรงเรียนอาชีวะที่ฉันอยู่มักมีข่าวฉาวไม่ดีอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเด็กแท้ง เด็กตบตีกัน แต่ฉันก็เป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนธรรมดาคนี ไม่ได้เก่ง แต่ก็ไม่ใช่เด็กหลังห้องเสียทีเดียวช่วงนี้ฉันต้องมาห้องคอมกลางของวิทยาลัยอยู่บ่อยๆ เพราะต้องเร่งทำงานโปรเจคจบ ปกติก็จะมาปั่นงานกับเพื่อน ซึ่งเราต้องรอเวลาเย็นไปแล้ว ถึงจะใช้ห้องได้ เพราะปกติห้องคอมกลางก็ถูกใช้สอน เวลาในการปั่นงานจึงเหลืออยู่น้อยนิด ไอครั้นจะไปจ่ายค่าร้านคอมฯ รายชั่วโมง เด็กที่ฐานะลำบากแบบฉันก็จนใจ เลือกได้ก็เลือกวิธีที่เซฟเงินเอาไว้กินใช้จ่ายค่าหอจะดีกว่าตอนนี้เวลาในงานเร่งงานโปรเจคเหลือแค่ 2 สัปดาห์สุดท้าย เพื่อนส่วนใหญ่ก็ปั่นกันใกล้เสร็จ แต่ฉันที่รับทำงานพาร์ททามไปด้วย เลยเร่งงานได้ช้าที่สุด ฉันมักจะอยู่ที่ห้องคอมกลางเป็นคนสุดท้ายเสมอ เพราะคนปิดห้องจะเป็นลุงยามใจดีคนหนึ่ง วันนี้ฉันกับเพื่อนก็เข้าไปปั่นงานเหมือนทุกวัน มุมที่เรานั่งมักจะเป็นที่นั่งประจำหลังสุด ติดกำแพง เพราะอยากได้ความเป็นส่วนตัว แล้วเราก็ได้ยินเรื่องบางอย่างเข้าโดยบังเอิญ“จริงเหรอมึง ?”“เออดิ กูอยู่คนเดียวตอนนั้น มันก็เข้ามาใกล้ๆ ทำก้มลงจะดูคอม แต่มันใกล้เกิน กูว่าแกแปลกๆ เป็นโรคจิตเปล่าวะ”“มึง ถ้าแกทำจริงปานี้เด็กแฉไปแล้ว เด็กรุ่นเราละยิ่งโรงเรียนเราด้วย”“แต่กูไม่โอเคจริงนะเว้ย ไม่รู้อะ กูไม่มาละ ถ้ามึงไม่อยู่ด้วย กูยอมจ่ายตังเล่นทำงานข้างนอกสบายกว่า”“ร้านคอมหนวกหูเด็กติดเกมจะตายชักมึงก็”“แล้วจะให้มันถึงขั้นจับนมกูก่อนรึไง มันเอาเป้ามาชกหลังกูด้วยนะมึง”“เออๆ พอ กูเชื่อมึงก็ได้ ไม่อยากมาคนเดียวก็ไม่ต้องมา”เด็กรุ่นน้องของฉันพูดคุยกันอยู่ด้านหน้าเราไปแค่แถวเดียวโต๊ะน้อง เยื้ยงจากพวกเรา ไม่รู้ว่าไม่ทันสังเกต หรือเพราะห้องคอมมันเงียบ ฉันกับเพื่อนได้ยินทุกอย่าง จนน้องเขาคุยกันจบแล้วสะพายกระเป๋าออกไป“มึงคิดว่าไง” เพื่อนฉันหันมาถาม“คิดไงวะ คิดดีไม่ได้เลยดิ เยิ้มๆ แล้วปะ” ฉันพูดติดตลก“ตลกไปเถอะมึง มึงยังเหลือปั่นงานอีกเยอะ ที่พวกมันเล่าก็ไม่รู้อาจารย์คนไหน”“เออกูไม่เป็นไรนา กูก็ทำงานห้องนี้ตลอดไม่เห็นจะเจอไร พวกเราเด็กโตกว่า ถ้ามีอาจารย์คนไหนเป็นงั้นจริง มันก็คงไม่กล้ากับเราหรอก” ฉันตอบเพื่อนไป แต่ในใจก็คิดสงสัยจะเป็นใคร อาจารย์ผู้ชายที่มาห้องนี้ ก็มีแค่ 3 คน อาจารย์พูที่อ้วนๆ อาจารย์ฝึกสอน แล้วก็อาจารย์หนึ่ง ซึ่งแต่ละคนไม่น่าทำแบบนั้นเรื่องนี้ผ่านไปจนเย็นวันหนึ่งฉันเตรียมข้อมูลหนังสือเข้าไปพิมแบบทุกวัน วันนี้กะว่าต้องอยู่เลทจนลุงยามขึ้นมาไล่ปิดห้องอีกแน่ เพราะเวลางานใกล้ส่ง เหลือเวลาอีกไม่มาก ฉันนั่งจดจ่อพิมงานจนมองผ่านผ้าม่านที่ปิดห้องอยู่ก็โพล้เพล้มากแล้ว ฉันเงยหน้ามาอีกครั้งก็มีแค่ฉันคนเดียว ฉันก็แอบกลัวผี กลัวไร แต่ด้วยงานต้องเร่ง ก็เลยจดจ่อกับงานมากกว่า กระทั่งครูหนึ่งเปิดประตูกระจกดำเดินเข้ามา“เอ้า ยังมีเด็กอยู่เหรอ ยังไม่กลับอีกเหรอ มืดแล้วนะ” ครูทักฉัน ฉันเงยหน้ามอง คิดในใจอย่าให้ใช่เลยวะ“ครูมาปริ้นท์ไฟล์น่ะ” ครูบอก“ค่ะ หนูเร่งงานจบอยู่ เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ” ฉันตอบพลางก้มพิมงานต่อ ครูหนึ่งเดินเข้ามาข้างๆโต๊ะฉัน คล้ายที่รุ่นน้องคนนั้นเล่า แล้วก็ก้มลงมาหน้าใกล้ฉันมาก ฉันแทบกั้นหายใจ เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก“ไหนดูซิทำถึงไหนละ” หลังของครูหนึ่งชนกับหลังของฉันเขาแกล้งทำเป็นมองจอ แต่หน้าแทบจะแนบกับหน้าฉันแล้ว
